door Olav Sommers

Als één van recentste nieuwe leden van de European Mahjong Association (EMA) heeft Ierland dit weekend zijn visitekaartje afgegeven. Het allereerste MERS-toernooi in dit land is afgelopen. Helaas niet vlekkeloos maar daarover later meer. De riichi wedstrijd trok 48 spelers aan uit negen verschillende landen. Zoals te doen gebruikelijk veel spelers uit het organiserende land voor wie het voor sommigen het allereerste toernooi was. Dat zag je dan ook duidelijk terug in de speelstijl, het tempo en de vele dode handen en chombo’s.

Organisatorisch zat één en ander prima in elkaar. Elke deelnemer kreeg een week voor aanvang een mailtje met werkelijke alle mogelijke en onmogelijke informatie. Zo werd er melding van gemaakt dat er geen geld was voor een niet-spelende scheidsrechter en er dus vier spelende scheidsrechters zouden zijn. Tevens was er een app te downloaden waarop tafelindeling, tussenstanden enz. terug te vinden zouden zijn. Tot zover alles oké.

De NL delegatie: Marc van der Nat (34e), Ivar Bouwman (11e)., Marjoleine Lips (39e), Sandra van Wijngaarden (35e) Jacqueline Oudshoorn (36e), Dries Dekker (32e) en Olav Sommers (9e)
Niet op de foto Louis Holsbrink (30e)

Nederland werd vertegenwoordigd door maar liefst acht spelers. Met de achterliggende gedachte dat je een eerste toernooi nooit moet missen, werd er met groot enthousiasme een begin gemaakt met de eerste hanchan (ronde).

In de derde ronde deed zich een merkwaardig incident voor waar Sandra van Wijngaarden bij betrokken was. Het kost teveel digitale ruimte om het hele voorval uit te leggen. Lang verhaal kort, ze zakte van de tweede naar de drieëntwintigste plek. In de ogen van alle Nederlanders, uiteraard, onterecht. En dat was het ook. Wel nog vier rondes om de schade te herstellen.

Maar voor Van Wijngaarden leek het niet meer te hoeven. Nog meer slechte resultaten hielden haar ruimschoots uit de top-10. Olav Sommers bewandelde de geleidelijke weg naar boven. Voor het begin van de laatste ronde stond hij derde. Een podiumplaats lag in het verschiet. Ivar Bouwman wisselde heel goede resultaten af met minder goede, waardoor een 11e plaats uiteindelijk zijn deel werd. De overige zes landgenoten kwamen niet tot aansprekende uitslagen maar onderling waren de verschillen op de eindrangschikking heel erg klein.

Conclusie is dat Ierland meer is dan folkmuziek en Sinéad O’Connor. Ze zijn gastvrij, kunnen een toernooi organiseren en culinair was het ook top. Volgend jaar een paar euro extra inschrijfgeld voor een niet-spelende scheidsrechter en dan in 2025 met zijn allen weer naar “Eire”.